się do szeregu dramatów fantastycznych, podaję tylko w osnowie i piękniejszych wyjątkach.
Na sam koniec odłożono — ze względów wydawniczych — perły humoru Szekspirowskiego: komedye, w przeważnej części na nowo przełożone w tomie szóstym i siódmym. Rozpoczynają je „Stracone zabiegi miłosne“, przełożone przez E. Porębowicza i „Komedya omyłek“ tłumaczenia J. Kasprowicza, obie sztuki twórcy „Romea i Julii“ drukujemy w nowych przekładach. Za niemi idą: „Dwaj panowie z Werony“ (tłumacz. Koźmiana), „Kupiec Wenecki“, „Ułaskawienie sykutnicy“ i „Figle kobiet Windsorskich“ (tłum. Paszkowskiego).
Po raz pierwszy wyjdą dalej komedye: „Jak wam się podoba“ i „Co chcecie“ (Wieczór trzech króli) w przekładzie A. Langego, „Troilus i Kresyda“ tudzież „Cymbelin“ w przekładzie St. Rossowskiego, „Wiele hałasu o nic“ i „Miarka za miarkę“ w przekładzie Jana Kasprowicza.
Wszystkie utwory objaśniono przy końcu każdego tomu. Całe zaś wydawnictwo zakończy w tomie ósmym moje studyum o dziełach Szekspira — w świetle krytyki naukowej — z podaniem kolei, jakie przechodziły u nas na scenie i w literaturze
