Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/104

 Dzikość i zawiść ludu, ośmielona
 Ustąpieniami chwiejącej się szlachty,
 Niedbałej o mnie, pochłonęła resztę
 I przyprawiła mnie o to, żem został
 Przez niewolniczą hałastrę sromotnie
 Wygnany z Rzymu. Ta to ostateczność
 Sprowadza mnie dziś do twego ogniska.
 Nie myśl, ażebym łudził się nadzieją,
 Że mi zachowasz życie; gdybym bowiem
 Lękał się śmierci, nikogobym pewnie
 Na całym świecie nie unikał bardziej
 Niż ciebie. Staję tu nie w innym celu,
 Jeno, ażebym się skwitował z tymi,
 Co mnie skrzywdzili. Jeżeli więc w sercu
 Żywisz gniew, któryby rad odwetować
 Własne twe krzywdy i zabliźnić rany
 Twojego kraju, masz sposobność. Przybierz
 Moją niedolę w pomoc doli twojej
 I użyj zemsty mojej za narzędzie
 Twojej korzyści; będę bowiem walczył
 Przeciwko mojej skażonej ojczyźnie
 Z całą wściekłością podziemnych zastępów.
 Jeżeli ci to jednak nie dogadza,
 Jeżeli syty walk i znojów nie chcesz
 Dalej próbować szczęścia, w takim razie
 Krótko rzecz możesz skończyć. Syty życia,
 Chętnie ci głowę poddaję pod topór,
 Weź ją jak swoją, zmyj dawne urazy.
 Niedorzecznością byłoby z twej strony
 Nie wziąć jej, bacząc, żem cię od tak dawna
 Z zawziętą ścigał nienawiścią, z piersi
 Ojczyzny twojej beczki krwi wytoczył,
 I żyćbym nie mógł, jeno ku twej szkodzie,
 Jeślibym nie mógł żyć ku wyświadczeniu
 Przysług twej sprawie.
Aufidyusz. O, Marcyuszu, każde
 Z twych słów wyrwało z serca mego korzeń
 Dawnej niechęci Choćby mi sam Jowisz
 Z głębi chmur boskie obwieszczając rzeczy,
 Powiedział: „tak jest“, nie dałbym mu większej