Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/105

 Wiary niż tobie, szlachetny Marcyuszu.
 Pozwól mi objąć ramieniem to ciało,
 O które tylekroć razy miotałem
 Sękatą moją maczuga, aż trzaski
 Lecące w górę zaćmiewały księżyc.
 Oto, rękojeść miecza obejmując,
 Zobowiązuję się równie żarliwym
 Współzawodnikiem twoim być w przyjaźni,
 Jak mnie nim w boju znajdowałeś, kiedym
 Zajrząc ci sławy, występował na harc
 Doświadczać twego męstwa. Wiedz nasamprzód,
 Żem kochał dziewkę, którąm wziął za żonę,
 Żaden miłośnik nie wzdychał serdeczniej;
 Lecz teraz widząc tu ciebie, cny mężu,
 Radośniej skacze m i serce niż wówczas,
 Kiedym małżonkę moją po raz pierwszy
 Ujrzał wchodzącą w me progi. Tak, Marsie!
 A teraz, dowiedz się, żeśmy na nowo
 Zebrali siły. Zakładałem sobie
 Raz jeszcze zmierzyć się z tobą i albo,
 Tobie odrąbać tarczę od ramienia,
 Albo dać sobie odciąć ramię. Tyś mnie
 Dwanaście razy pokonał, za każdym
 Co noc marzyłem o spotkaniach z tobą,
 Stałeś przedemną we śnie, walczyliśmy,
 Gruchotaliśmy sobie wzajem hełmy,
 Chwytaliśmy się oburącz za gardło,
 I przebudzałem się martwy z rozpaczy,
 Że to był sen tylko. O! tak, Marcyuszu,
 Choćbyśmy żadnych zajść nie mieli z Rzymem,
 Żadnych do niego uraz, za to jedno,
 Że ciebie wygnał, wielki bohaterze,
 Podnieślibyśmy całą naszą ludność
 Od lat dwunastu do siedemdziesięciu,
 I jako wrzący potok wlelibyśmy
 Żar wojny w wnętrze niewdzięcznego kraju.
 Pójdź, pójdź i w dowód przyjacielskich uczuć
 Uściśnij ręce naszym senatorom,
 Którzy mnie przyszli pożegnać; nie później
 Bowiem jak jutro zamierzam się rzucić