Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/113

Meneniusz. Cóż się stało?
 Piękneście dzieło osnuli. — Na bogi,
 Mów, co się stało? Jeżeliby Marcyusz
 Miał się połączyć z Wolskami...
Kominiusz. Jeżeli!
 On jest bożyszczem ich, jest dla nich jakiemś
 Wyższem jestestwem, które nie natura
 Wydała, ale jakieś inne bóstwo
 Z lepszego ludzi lejące metalu.
 Prowadzi ich, jak chce, a oni idą
 W trop za nim przeciw nam frycom, tak ufnie
 Jak chłopcy, co za motylami gonią,
 Lub jak rzeźnicy, idący na szlachtuz
 Muchy zabijać.
Meneniusz. Oto wasze dzieło,
 Wasze i waszej fartuchowej zgrai.
 Otóżto skutek waszego wspólnictwa
 Z tymi, co mają powalane łapy,
 A dech cuchnący czosnkiem.
Kominiusz. On wam ztrząśnie
 Rzym na kark
Meneniusz. Tak jak Herkules trząsł z drzewa
 Dojrzały owoc. Piękneście nam żniwo
 Zasieli!
Brutus. Ale czy to tylko prawda?
Kominiusz. Czy prawda? Prędzej zbledniecie jak trupy,
 Niż się dowiecie o czem innem. Wszystkie
 Powiaty rokosz podnoszą radośnie.
 Kto się opiera odważnem szaleństwem,
 Śmiech tylko wzbudza i pada ofiarą
 Głupiej stałości. Możnaż mu to zganić?
 Wy sami łącznie z wrogami waszymi
 Musicie przyznać mu słuszność.
Meneniusz. Jedynie
 Jego wspaniałość może nas ocalić.
Kominiusz. I któż go o nią poprosi? Trybunom
 Wstyd nie otworzy ust, lud zasługuje
 Na jego litość, tak jak wilk na litość
 Owczarza, jego przyjaciele także
 Nie mogą się z tem odezwać, bo gdyby