Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/117

Aufidyusz. Wszystkie obronne
 Miejsca poddają mu się bez oporu,
 I szlachta Rzymska trzyma jego stronę;
 Senatorowie i patrycyusze
 Także są za nim: trybunowie zera
 W sprawie wojennej; a lud zarówno
 Pochopny będzie wezwać go napowrót,
 Jak był skwapliwy wygnać go. Ja mniemam,
 Że Rzym tem będzie dla niego, czem ryby
 Są dla morskiego orła, który one
 Porywa mocą naturalnej władzy.
 Służył on zrazu zaszczytnie Rzymowi,
 Ale nie umiał z jednostajnem zawsze
 Umiarkowaniem piastować zaszczytów.
 Czyli to była duma, nazbyt często
 Pociągająca szczęśliwych za metę
 Danej im doli, czyli brak zdrowego
 Rozsądku w trafnem użyciu wypadków,
 Których był panem, czy wreszcie natura,
 Która nie dając mu być tem, czem nie był,
 Nie pozwoliła mu twardego hełmu
 Złożyć na miękkiem krześle i szeptała:
 Że surowością równie dobrze można
 W pokoju rządzić jak na wojnie. Mniejsza
 Czy to, czy owo, dosyć, że coś z tego,
 (Bo on wszystkiego tego ma potrochu,
 Potrochu, mówię; nie powiem, że wszystko).
 Dość, że coś z tego zrobiło go strasznym,
 Znienawidzonym, a wreszcie wygnańcem.
 Zasługi jego same się zabiły
 Tem, że za bardzo wychodziły na wierzch.
 Niezaprzeczenie cnoty nasze leżą
 W opinii świata; wszelka zaś potęga,
 Jakkolwiek w sobie chwalebna, znajduje
 Grób na mównicy, z której siebie chwali.
 Płomień ruguje płomień, falę fala.
 Prawo praw, siła sił budowę zwala.
 Idźmy. Marcyuszu, jeśli Rzym posiądziesz.
 Biada ci wtedy; bo wnet moim będziesz.

(Wychodzą).

---