Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/118

AKT PIĄTY.

---

SCENA PIERWSZA.

Rzym. Plac publiczny.

Wchodzą: MENENIUSZ, KOMINlUSZ, SYCYNIUSZ, BRUTUS i inni.

Meneniusz. Nie, ja nie pójdę; słyszeliście sami,
 Co mówił dawny wódz jego, któremu
 On tak był drogim. On mnie wprawdzie kiedyś
 Ojcem nazywał, ale cóż stąd? Wyście
 Go wypędzili, wy idźcie do niego;
 Idźcie na milę przed jego namiotem
 Paść na kolana i na klęczkach pełzać,
 Żebrając jego przebaczenia. Kiedy
 On Kominiusza wzbraniał się wysłuchać,
 Ja ani kroku nie zrobię.
Kominiusz. Nie chciał mnie poznać nawet.
Meneniusz. Czy słyszycie
Kominiusz. Raz mnie jednakże nazwał po imieniu:
 Zakląłem go na dawne nasze związki,
 Na krew, którąśmy przelewali razem,
 Ale on głuchy był na te zaklęcia.
 Zaparł się wszelkich nazw dotychczasowych;
 Powiedział, że jest czemś nieokreślonem,
 Czemś bezimiennem, że sobie dopiero
 Zamierza ukuć nazwisko w płomieniach
 Palącego się Rzymu.
Meneniusz. Cóż wy na to?
 Pięknychście rzeczy narobili; to mi
 Para trybunów, co się przez patryotyzm
 Starała o to, żeby w Rzymie węgle
 Staniały. Będą wam pomniki stawiać.
Kominiusz. Napomknąłem mu, jakąby to było
 Monarchy godną wspaniałomyślnością
 Przebaczyć tam, gdzie ani śmią rachować
 Na przebaczenie; a on odpowiedział: