Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/119

 Że to jest śmieszna rzecz, aby karzący
 Ukaranego o łaskę prosili.
Meneniusz. Wybornie; mógłże powiedzieć inaczej?
Kominiusz. Usiłowałem obudzić w nim czułość
 Na dolę jego prywatnych przyjaciół.
 Odrzekł mi na to, że trudno mi zdrową
 Słomę wybierać ze stosu zepsutej,
 Zbutwiałej mierzwy; że gwoli jednego
 Albo dwóch biednych ziarn, byłoby głupstwem
 Nie puszczać z dymem barłogu i wąchać
 Coś, co obraża nos.
Meneniusz. Gwoli jednego
 Albo dwóch biednych ziarn? Ja, jego matka,
 Żona, syn, nawet ten szanowny człowiek,
 Jesteśmy biedne ziarna; wy jesteście
 Zbutwiałą mierzwą, której odór bije
 Pod księżyc; dla was wszyscy musim spłonąć.
Sycyniusz. Nie, nie; uspokój się, Panie. Jeżeli
 Nam odmawiacie pomocy w tej nigdy
 Nieprzewidzianej toni, nie zwalajcie
 Na nas przynajmniej całej winy. Pewni
 Jesteśmy jednak, że gdybyście chcieli
 W tej opłakanej odezwać się sprawie,
 Głos wasz dopomógłby ojczyźnie bardziej,
 Niż wszelkie wojska, którebyśmy mogli
 Zebrać na prędce.
Meneniusz. Nie; nie chcę się wcale
 W to mieszać.
Sycyniusz. Błagam was, pójdźcie do niego.
Meneniusz. Po cóż ja tam mam pójść?
Brutus. Po to jedynie,
 Żeby spróbować, co wpływ wasz u niego
 Wskórać potrafi dla zbawienia Rzymu.
Meneniusz. A jeśli on mnie tak, jak Kominiusza
 Z niczem odprawi, to cóż wtedy? — Jeśli
 Niewysłuchany, obrażony jego
 Nieuprzejmością, z kwitkiem do was wrócę;
 To i cóż wtedy?
Sycyniusz. Wtedy Rzym wam będzie
 Za waszą dobrą chęć obowiązany,