Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/128

 Dla was uczynić. Nie żądajcie, abym
 Rozpuścił wojsko lub kapitulował
 Z rzemieślnikami Rzymu. Nie znajdujcie
 W postępowaniu mojem cech wyrodka;
 Nie usiłujcie chłodniejszymi względy
 Tłumić mojego gniewu.
Wolumnia. Przestań! przestań!
 Jużeś powiedział, że się nie możemy
 Niczego zgoła spodziewać od ciebie,
 Bo my cię mamy o to tylko prosić,
 Czego nam z góry odmawiasz. Będziemy
 Prosić jednakże, aby cała wina
 Bezskuteczności naszych błagań spadła
 Na ciebie: słuchaj zatem.
Koryolan. Aufidyuszu
 I wy Wolskowie, bądźcie obecnymi;
 Nie chcę mieć bowiem z Rzymem żadnych obcych
 Dla was stosunków. — O coż tedy idzie?
Wolumnia. Choćbyśmy ani słowa nie wyrzekły,
 Odzienie nasze i nasze oblicza
 Jużby wskazały, jaki był nasz żywot
 Od chwili tego oddalenia. Pomyśl
 Sam tylko, czy są gdzie niefortunniejsze
 Niewiasty, niż my w tej dobie? Twój widok
 Miasto rozjaśniać nam oczy radością,
 I serca nasze pociechą napawać,
 Wyciska z tamtych łzy, a te przejmuje
 Bólem i trwogą. Możesz być inaczej,
 Gdy matka, żona, dziecko, widzi syna,
 Męża i ojca rozdzierającego
 Wnętrzności wspólnej ojczyzny! Zawziętość
 Twoja pozbawia nas nawet możności
 Wznoszenia modłów do bogów, tej ulgi,
 Którą w nieszczęściu najlichszy ma nędzarz.
 Bo czyliż możem modlić się za sprawę
 Ojczyzny, co jest obowiązkiem naszym,
 I za pomyślność twojego oręża,
 Co jest podobnież naszym obowiązkiem?
 Niestety! albo nam przyjdzie utracić
 Ojczyznę, drogą żywicielkę naszą,