Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/130

 Mogli zawołać: „Chwała tobie, sprawco
 Tego pokoju“ ! Synu mój, wiesz dobrze,
 Że skutek wojen zawżdy jest niepewny;
 Ale to pewna, że gdybyś Rzym zdobył,
 Całym owocem twojego zwycięstwa
 Byłoby takie imię, które nigdy
 Z niczyichby ust nie wyszło bez przekleństw,
 Pod którem takby pisały kroniki:
 „Byłto szlachetny mąż, ale ostatnim
 Postępkiem zmazał całą swoją przeszłość,
 Zburzył ojczyznę; imię jego przeto
 Zgrozą dla przyszłych pozostanie wieków“.
 Ubiegałeś się o zaszczytny rozgłos,
 Chciałeś majestat bogów naśladować,
 Gromem powietrzne sklepienia rozsadzać,
 A wżdyć do siarki swej użyłeś tylko
 Takiego bełtu, któryby zaledwie
 Dąb mógł rozszczepić. Nic nie odpowiadasz?
 Niemaszli, że to jest ozdobą męża
 Niezapominać uraz ? — Mów ty, córko:
 On nie dba o twe łzy. — Mów ty, pacholę:
 Może dziecinne twoje słowa więcej
 Na nim wymogą, niż moja wymowa. —
 Nikt nie ma większych niż on obowiązków
 Dla matki, a on mi się tu pozwala
 Rozwodzić, jakby spętany miał język.
 Biedna ja, com cię do walk zachęcała,
 Gdacząc jak kokosz, choć tracąc cię, mogłam
 Zostać bezdzietną; com cię za powrotem
 Obsypywała błogosławieństwami.
 Nie miałam nigdy tej słodkiej pociechy,
 Abyś mi w czem bądź okazał powolność.
 Nazwij żądanie me niesprawiedliwem;
 Każ mnie odpędzić; nie rzeknę i słowa:
 Ale jeżeli tego nie uczynisz,
 Wręcz ci powiadam, że czynisz niegodnie
 I że bogowie skarżą cię za takie
 Lekceważenie i łamanie względów
 Matce należnych. — Odwraca się, milczy:
 Dalej niewiasty, zegnijmy kolana,