Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/136

 Gotowiśmy cię dziś jeszcze uwolnić
 Od grożącego ci niebezpieczeństwa.
Aufidyusz. Nie mogę jeszcze nic wyrzec stanowczo,
 Trzeba nam zbadać wprzód usposobienie
 Ludu.
Trzeci sprzysiężony. Lud będzie wahał się bez końca,
 Póki będziecie stać naprzeciw siebie,
 Ale upadek jednego uczyni
 Wnet spadkobiercą jego względów tego,
 Co pozostanie przy życiu.
Aufidyusz. Wiem o tem;
 I mam też na czem ugruntować powód
 Mego zamachu. Wyniosłem go, dałem
 Honor mój w zakład za jego rzetelność,
 A on wyniósłszy się z mej łaski, polał
 Rosą pochlebstwa nowe swoje pole;
 Odwiódł odemnie przyjaciół i ugiął
 K’temu swój umysł, znany dotąd zawsze
 Z samowolności, z szorstkości i dumy.
Trzeci przysiężony. Wyniosłość, z jaką starał się był w Rzymie
 O konsulostwo, którego też za to
 Nie dostał...
Aufidyusz. Właśnie o tem chciałem mówić:
 Wygnany za to, przyszedł do mnie; poddał
 Pod mój miecz gardło. Przyjąłem go mile;
 Zrobiłem go mym towarzyszem broni;
 Wszelkim życzeniom jego dogodziłem;
 Co więcej, dałem mu wybrać w szeregach
 Mojego wojska najdzielniejszych ludzi,
 Z któremiby swe plany uskutecznił.
 Sam osobiście podjąłem się służyć
 Jego widokom; byłem mu pomocą
 Do żniwa chwały, którą on wyłącznie
 Sobie przywłaszczył; znajdowałem nawet
 Jakowąś chlubę w wyrządzaniu sobie
 Tej krzywdy: ażem się wydał nareszcie
 Służalcem jego, nie współtowarzyszem,
 Ażem się przezeń ujrzał traktowanym
 Jak prosty żołdak.