Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/22

Sycyniusz. Jestże kto bardziej dumny niż ten Marcyusz?
Brutus. Nie wiem, kogoby z nim porównać,
Sycyniusz. Będąc obrani trybunami ludu...
Brutus. Czy uważałeś jego wzrok i gesty?
Sycyniusz. Nie, tylko jego przekąsy.
Brutus. Gdy go rozdrażnisz, z bogów szydzić gotów.
Sycyniusz. Drwić z spokojnego księżyca.
Brutus. Obecna wojna pożera go; nie wie,
 Jak się już nadąć, że tak jest waleczny.
Sycyniusz. Tego rodzaju ludzie, połechtani
 Bodźcem powodzeń, pogardzają cieniem,
 Pod którym chodzą w południe. Dlatego
 Dziwi mnie, że on przy swej wyniosłości,
 Pod Kominiuszem nie wzbrania się służyć.
Brutus. Sławy, o którą mu idzie, a której
 Nie skąpe względy już zyskał, nie można
 Skuteczniej nabyć i łatwiej zarazem,
 Jak stojąc za kimś będącym na czele.
 Bo, jeśli się co nie uda, powiedzą:
 Wódz temu winien, choć wódz z swojej strony
 Czynił, co tylko człowiek czynić może;
 Głupia krytyka krzyczeć będzie w tedy:
 O! gdyby Marcyusz był tę rzecz prowadził!
Sycyniusz. Jeżeli się zaś powiedzie, opinia,
 Która — tak bardzo sprzyja Marcyuszowi,
 Obierze z zasług Kominiusza.
Brutus. Z góry
 Można przewidzieć, że połowa chwały
 Kominiuszowej na Marcyusza spłynie,
 Choćby ten na nią nie pracował. Wszystkie
 Zaś jego chyby podniosą wysokość
 Zalet Marcyusza, choćby Marcyusz w gruncie
 Bynajmniej na to nie zasłużył.
Sycyniusz. Pójdźmy
 Posłuchać, co tam o wyprawie radzą
 I w jaki sposób weźmie się ten człowiek
 Do obecnego przedsięwzięcia.
Brutus. Idźmy.

(Wychodzą).