Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/34

Marcyusz. To, co z kimś, urząd sędziego pełniącym:
 Dekretującym jednych na wygnanie,
 A drugich na śmierć, ułaskawiającym
 Jednych, a drugich przejmującym trwogą.
 W imieniu Rzymu trzyma on Korycie,
 Jakby na sforze ogara, którego
 Puści, gdy zechce.
Kominiusz. Gdzież jest ten niecnota,
 Co mówił, że was odparto od szańców?
 Niech się tu zaraz stawi.
Marcyusz. Daj mu pokój,
 On prawdę mówił, bo te bohatery,
 Co były ze mną — (podła zbieranina!
 Niech im kat świeci! im dawać trybunów!)
 Jak mysz przed kotem zemknęli przed zgrają
 Gorszą od siebie.
Kominiusz. Jakimże sposobem
 Zwycięstwo przy was zostało?
Marcyusz. Zostawmy
 Opowiadanie na później.
 Gdzież nieprzyjaciel? Jesteścież już pola
 Bitwy panami? Jeśli nie, dlaczegóż
 Stać się onymi zwlekacie?
Kominiusz. Marcyuszu,
 Ścieraliśmy się z niepomyślnym skutkiem
 I cofnęliśmy się dla pomyślniejszej
 Odmiany losu.
Marcyusz. Nie wiecież, jak stoją
 Ich wojska i gdzie znajdują się ludzie,
 W których swą ufność położyli?
Kominiusz. Jeślim
 Dobrze uważał, przednią straż trzymają
 Ancyaci, czoło ich wojska, a wodzem
 Ich jest Aufidyusz, jądro ich nadziei.
Marcyusz. Wodzu! zaklinam cię na wszystkie bitwy,
 Któreśmy razem odbyli, na wszystką
 Krew, którą obok siebie przeleliśmy;
 Na ową przyjaźń, którąśmy przyrzekli
 Sobie nawzajem — pozwól mi pójść przeciw
 Aufidyuszowi i jego Ancyatom,