Lewe skrzydło, nie wytrzymawszy natarczywości napadających pułków Antoniusza, poszło w rozsypkę. Już mniemał Antoniusz, że ma w swoich rękach Brutusa, który byłby wzięty w niewolę, gdyby Lucyliusz, zmyślając jego imię, nie był się poddał dobrowolnie. Oszukani więc żołnierze, przywiedli go zamiast Brutusa, do swego wodza. Brutus zaś uszedłszy z rąk nieprzyjacielskich, gdy już był w miejscu bezpiecznem, padł na miecz, który ostrzem zwrócił do piersi.
Najdłuższy ten dramat Szekspirowski powstał zdaje się w latach 1607 — 1608, a więc po „Juliuszu Cezarze“ i „Koryolanie“. Źródłem i tej tragedyi jest biografia Plutarcha, który dzieje tu przedstawione, od 41 — 30 przed Chrystusem, opowiada w żywocie Antoniusza. Podaję odnośne miejsca w streszczeniu, opierając się tu, jak poprzednio, głównie na tłumaczeniu Ignacego Krasickiego, które podobnie jak przekład angielski Norta, używany przez Szekspira, dałyby się może sprowadzić do wspólnego źródła francuskiego.
Antoniusz spędził młodość w zbytkach i rozwiozłości. Mieszkając przez lat kilka w Atenach, ćwiczył się w krasomówstwie i tyle korzystał, iż mógłby być umieszczonym między pierwszymi mówcami, gdyby nie rozwiozłe życie. Umiał się jednak niekiedy powściągnąć, gdy go do tego zniewalała nieograniczona żądza pierwszeństwa.
W wyprawach wojennych dał wielkie dowody nie tylko osobistego męstwa, ale i znajomości kunsztu wojennego. Uważano go za jednego z najbieglejszych wodzów, którymi się Rzym zaszczycał. Wielce mu do
