zwany potem Augustem, trwałe osiągnął jedynowładztwo. Na samym początku bitwy uszła z okrętami swoimi Kleopatra, a za nią, lubo przemagający nieprzyjaciół, Antoniusz. Wdziękami Kleopatry do tego stopnia zaślepiony, iż porzucił pewne prawie zwycięstwo, byleby się z ukochaną nie rozłączyć.
Opuszczone przez wodza lądowe wojsko, opierało się jeszcze przez siedm dni. Gdy jednak nie było żadnej o Antoniuszu wieści, część żołnierzy jego, poddała się zwycięzcy, reszta opuściwszy stanowiska, rozeszła się do domów.
Rozpacz i w styd ogarnęły zwyciężonego dobrowolnie Antoniusza, zebrał ostatek żołnierzy, chcąc przynajmniej w boju śmierć chwalebną znaleść. Gdy jednak przyszło do bitwy, właśni żołnierze odstąpili go i złączyli się z Oktawiuszem. Powrócił do miasta i przebił się mieczem. Jeszcze żyjącego zaniesiono do Kleopatry i tam na jej łonie dokonał życia.
