Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/37

Aufidyusz. Jeżeli ja ci tył podam, Marcyuszu,
 Wolno ci będzie szczuć mnie jak zająca,
Marcyusz. Nie ma trzech godzin, Tullusie, jak w murach
 Twojego miasta samopas walczyłem
 I wyprawiałem, co chciałem. Nie moja
 To krew, którą mnie widzisz tak upstrzonym.
 W imieniu zemsty natęż swoje siły.
Aufidyusz. Chociażbyś nawet był Hektorem owym,
 Gwiazdą twojego chełpliwego rodu,
 Nie wymkniesz mi się stąd.

(Walczą. Kilku Wolskow przychodzi w pomoc Aufidyuszowi).

 Usłużni, ale nie mężni! — Przeklęta
 Wasza gorliwość wstydem mnie okrywa.

(Wychodzą walcząc. Aufidyusz i Wolskowie ustępują przed Marcyuszem).

SCENA DZIEWIĄTA.

Zgiełk bitwy. Sygnały do odwrotu. Muzyka tryumfalna. Z jednej strony wchodzi KOMINlUSZ z częścią wojska; z drugiej MARCYUSZ, z zawieszona ręką na bindzie, na czele swego oddziału).

 Komininsz. Gdybym ci zaczął opowiadać twoje
 Dzisiejsze czyny, sambyś im, Marcyuszu,
 Nie chciał dać wiary, ale zdam z nich sprawę
 Tam, gdzie słuchając ich senatorowie
 Łzy mieszać będą z uśmiechem radości,
 Gdzie znakomici patrycyusze, milcząc,
 Słuchać mnie będą, wzruszać ramionami,
 Wreszcie podziwiać, gdzie kobiety będą
 Drżeć z przerażenia i w słodkiem wzruszeniu
 Z uwagą chwytać każde moje słowo,
 Gdzie płytkogłowi trybunowie, wespół
 Z cuchnącą zgrają niesfornych plebejan,
 Nienawidzący twej wyższości, będą
 Zmuszeni mówić: Dziękujemy bogom,
 Że Rzym takiego ma żołnierza!
 Aleś ty przyszedł na szczątki biesiady,
 Sutą wprzód ucztę spożywszy.

(Tytus Larcyusz wracając z pogoni za nieprzyjacielem, wchodzi z wojskiem swojem).