Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/38

Larcyusz. O, wodzu!
 Oto jest rumak, my tylko czapraki.
 Gdybyś był widział!
Marcyusz. Przestań! moja matka
 Posiadająca szczególny przywilej
 Do wynoszenia zalet swego rodu,
 Chwaląc mnie, przykrość mi sprawia. Zrobiłem
 To, co wy, to jest, co mogłem; jednaki
 Mieliśmy bodziec, to jest myśl, że przez to
 Służym ojczyźnie. Kto wypełnił tylko
 To, czego pragnął, ten w zasłudze stoi
 Ze mną na równi.
Kominiusz. Nie będziesz ty grobem
 Twych cnót, Rzym musi znać wartość swych dzieci.
 Występkiem by to było, i zaprawdę
 Gorszym niż kradzież, gorszym niż oszczerstwo,
 Kryć czyny twoje i przemilczać o tem,
 Co podniesione do szczytu uwielbień,
 Skromnem by jeszcze się zdało. Dlatego
 Pozwolisz, abym (w celu okazania
 Czem jesteś, nie zaś w dank za to, coś zdziałał)
 Przemówił do cię przed obliczem wojska.
Marcyusz. Rany me, chociaż same przez się błahe,
 Bolałyby mnie, gdybym o nich słyszał.
Kominiusz. Gdyby je raczej milczeniem pokryto,
 Wtedyby słusznie mogły się rozgnoić
 I zgangrenować; byłaby to bowiem
 Niewdzięczność gorsza niż drażniący plaster.
 Z wszystkich tych koni (którycheśmy wzięli
 Nie małą ilość i to dobrej rasy),
 Z wszystkich tych skarbów, których nam dostarczył
 Ich gród i obóz, wolno ci dziesiątą
 Część wziąć na własność, oddajem ją tobie
 Przed uczynieniem ogólnego działu
 I zostawiamy ci wybór.
Marcyusz. Dziękujęć,
 Wodzu! nie mogę jednak w żaden sposób
 Na sercu mojem wymódz przyzwolenia,
 Iżbym zapłatę przyjął za usługi