Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/42

 Siła lub podstęp, jedno z tego dwojga
 Musi go dosiądz.
Pierwszy żołnierz. To prawdziwy szatan.
Aufidyusz. Śmielszy od niego, ale mniej subtelny.
 Moja waleczność nasiąkła trucizną
 Przez to jedynie, że cierpiała plamę,
 Którą ją okrył, gotowa dla niego
 Zaprzeć się siebie. Nic nie zdoła wstrzymać
 Mej ręki, ani sen, ani modlitwa,
 Ani choroba, ani nagość, ani
 Próg Kapitolu, ani wnętrze świątyń,
 Ani kapłanów pobożne obrzędy,
 Ani czas ofiar: nic z tego wszystkiego,
 Co wszelkiej stawia wściekłości zaporę,
 Nie zdoła żadnym starym przywilejem
 I zardzewiałym puklerzem zwyczaju
 Zasłonić piersi Marcyusza przed gromem
 Mej nienawiści. Gdziekolwiek go znajdę,
 Choćby to było w domu i pod strażą
 Brata mojego własnego, utopię
 Chciwą krwi dłoń w własnych jego wnętrznościach.
 Idźcie do miasta, wywiedzcie się, co tam
 Zaszło nowego i jacy do Rzymu
 Posłani będą zakładnicy.
Pierwszy żołnierz. Mamyż
 Sami iść, wodzu? nie pójdziesz-że z nami?
Aufidynsz. Czekają na mnie w gaju cyprysowym
 (Ku południowi za młynami miasta).
 Tam mi donieście, jak się świat obraca,
 Abym do tego zastosować umiał
 Dalszy mój obrót.
Pierwszy żołnierz. Uczynim tak, wodzu.

(Wychodzą).

---