Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/50

 Na łup figlarnych Feba pocałunków:
 Taki ścisk wszędzie, taki wir, jak gdyby
 Jakiś bóg w tego człowieka wcielony
 Dał mu nadludzką potęgę i powab.
Sycyniusz. Zobaczysz, że się ani spostrzeżemy,
 Jak go obiorą konsulem.
Brutus. A wtedy
 Urząd nasz pójdzie spać.
Sycyniusz. On nie potrafi
 Z umiarkowaniem piastować do końca
 Swoich godności; to, co dziś pozyskał,
 Utraci jutro.
Brutus. W tem nasza otucha.
Sycyniusz. Nie wątp, że nasi mieszczańscy mandanci
 Przy pierwszej lepszej okazyi poczują
 Dawną ku niemu niechęć i zapomną
 O jego nowych zaszczytach, do czego
 Że im da powód, znając jego dumę,
 Z łatwością można przewidzieć.
Brutus. Słyszałem,
 Jak się zarzekał, że choćby chciał zostać
 Konsulem, nigdy nie pójdzie na rynek,
 Nigdy nie włoży na siebie wytartej
 Szaty pokory, ani też nie bodzie
 Ran swych po formie odkrywać ludowi,
 Bo tym sposobem skarbić sobie jego
 Smrodliwy oddech.
Sycyniusz. Tem lepiej.
Brutus. Powiedział,
 Oto są jego słowa: — że wolałby
 Nie być konsulem, niż być nim inaczej,
 Jak za usilną prośbą sobie równych
 I w skutek życzeń szlachty.
Sycyniusz. Nie pragnijmy
 Niczego więcej: jedno, żeby wytrwał
 W tem przedsięwzięciu i one wykonał.
Brutus. Zdaje się, że tak zrobi.
Sycyniusz. W takim razie
 Zgotuje sobie to, czego mu życzym,
 To jest niechybną zgubę.