Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/70

Koryolan. To ułożona rzecz: intryga, w celu
 Upokorzenia szlachty. Możnaż znieść to
 I żyć, gdzie tacy bezkarnie rej wodzą,
 Co sami rządzić nie umiejąc, nie chcą
 Być rządzonymi?
Brutus. Nie nazywaj tego
 Intrygą, panie. Lud woła, żeś szydził
 Z niego; żeś sarkał, kiedy mu bezpłatnie
 Dawano zboże; żeś czernił tych, co się
 Za nim wstawiali, zwąc ich lizusami,
 Chorągiewkami, odstępcami szlachty.
Koryolan. To i wprzód było wiadomem.
Brutus. Nie wszystkim.
Koryolan. Doniosłeś im więc potem?
Brutus. Jam miał donieść?
Koryolan. Do takich kroków zdasz się waszmość.
Brutus. Zdam się
 Do niejednego, by sprostować wasze.
Koryolan. Na cóż mi tedy być konsulem, na co?
 O, na te chmury, co wiszą nad nami,.
 Jeżeli jestem tak złym sługą kraju,
 Zróbcie mnie lepiej trybunem.
Sycyniusz. Ta mowa
 Zdradza zbyt jawnie to, co jest przyczyną
 Szemrania ludu. Chceszli, panie, dopiąć
 Celu swych życzeń, trzeba ci oględniej
 Dotychczasowe zbadać stanowisko.
 Ani się stawiać tak górnie jak konsul,
 Ani tak nisko jak trybun.
Meneniusz. Zbierz flegmę.
Kominiusz. Lud błędnie został poinformowany.
 Takie krętactwo nie jest godne Rzymian,
 Ani Koryolan nie zarobił sobie,
 Aby mu dzisiaj na utorowanej
 Zasługą drodze tak uwłaczającą
 Tamę stawiano.
Koryolan. Prawić mi o zbożu!
 Com wtedy mówił, powtórzę i teraz.
Meneniusz. Tylko nie teraz, nie teraz.