Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/71

Pierwszy senator. Nie teraz,
 W tem uniesieniu.
Koryolan. Teraz, jako żywo!
 Wybaczcie, zacni przyjaciele. — Niechaj
 Ten zmienny, durny tłum spojrzy mi w oczy
 I w nich się przejrzy. Powtarzam, że głaszcząc
 Ten ród, żywimy ku ujmie senatu
 Kąkol rokoszu, zuchwalstwa, zamieszek.
 Sami go siejem i sami w-orujem,
 Dając tym ludziom miejsce w naszem kole,
 Któremu chyba o tyle brak tylko
 Czci i powagi, o ile się niemi
 Dzieli i żebractwem.
Meneninsz. Dobrze, ale przestań.
Pierwszy senator. Prosim cię, panie, przestań.
Koryolan. Ja mam przestać?
 Jakem przelewał; krew mą za ojczyznę,
 Nie obawiając się potęgi wrogów,
 Tak przekonanie me przelewać będę
 W słowa, dopóki tchu w piersi mej stanie.
 Na przekór temu liszajowi, który
 Lekceważymy, jednakże samochcąc
 Zarażać mu się pozwalamy.
Brutus. Mówisz
 Panie, o ludzie, jak gdybyś był bóstwem
 Karzącem, nie zaś stworzeniem podobnież
 Upośledzonem.
Sycyniusz. Trzeba nam lud o tem
 Uprzedzić.
Meneniusz. O czem? o jego gorączce?
Koryolan. O mej gorączce! Chociażbym był zimnym,
 Jak sen północny, — na władzcę piorunów.
 Ani na jotę nie zmieniłbym zdania.
Sycyniusz. Jad tego zdania pozostanie jadem
 Tam, gdzie jest, nigdzie dalej nie dosięgnie.
 Tak ma być.
Koryolan. Tak ma być! — Mości panowie,
 Słyszycie tego trytona serdeli?
 Uważaliście jego ton stanowczy?