Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/72

Kominusz. Tak, to trąciło prawodawczym stylem.
Koryolan. Tak ma być! O! wy, dobrzy ale słabi
 Patrycyuszowie, wy senatorowie
 Poważni ale nad miarę niebaczni,
 Jakżeście mogli pozwolić tej hydrze
 Obierać sobie urzędników, którzy,
 Chociaż są tylko rogami potwora,
 Apodyktycznym tonem śmią przemawiać
 I przez to dawać wam do zrozumienia,
 Że waszą rzekę sprowadzą do rowu
 I sami w łożu jej spoczną? Jeżeli
 Przy nich jest władza, zasłońcie ze wstydem
 Waszą ślepotę, jeżeli nie, zbudźcie
 Zgubną łagodność waszą. Jeżeliście
 Światli, przestańcie być prostodusznymi,
 Jeśli nie, idźcie im krzesła podstawiać
 I kłaść przy sobie poduszki. Będziecie
 Plebejuszami, jeśli oni będą
 Senatorami, a onić już nie są
 Czem innem, skoro po zmieszaniu głosów
 Obojej strony ich wrzask idzie górą.
 Pozwoliliście im obierać sobie
 Pełnomocników: otóż i obrali
 Sobie takiego, który w obec grona
 Mężów, powagą przewyższającego
 Areopagi greckie, śmie wyjeżdżać
 Z swem popularnem: „tak ma być!“ Na bogi!
 Taki stan rzeczy poniża konsulat.
 I serce mi się kraje, pomyślawszy,
 Że kędy miejsce obok siebie mają
 Dwie równe władze, łatwo zamieszanie
 Zakraść się może w szczeliny i zrządzić
 Upadek jednej przez drugą.
Kominiusz. Masz słuszność.
 Idźmy na rynek.
Koryolan. Kto pierwszy wniósł, żeby
 Z publicznych spichrzów darmo wydać zboże,
 Jak się to zwykło było praktykować
 U Greków...
Meneniusz. Dobrze, dobrze, ale przestań.