Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/74

 Zarówno w bogów jak ludzi obliczu,
 Zapieczętuje koniec mowy mojej!
 Przy takiej dwójcy władz, gdzie jedna strona
 Słusznie pogardza, a druga niesłusznie
 Miota obelgi; gdzie ród, tytuł, mądrość
 Niczego zgoła stanowić nie może,
 Bez potwierdzenia albo odrzucenia
 Masy głupoty — prawdziwe potrzeby
 Ustąpić muszą chwilowym błyskotom;
 A gdzie jest taka przewrotność, tam wszystko
 Prędzej czy później musi się przewrócić.
 Dlatego wzywam was, którym przystoi
 Nie lękliwymi być lecz przezornymi,
 Którzy podstawy egzystencyi państwa
 Bardziej kochacie, niż się domyślacie,
 Jak mało braknie im, żeby runęły;
 Którzy szlachetny żywot przekładacie
 Nad długowieczny i wolicie raczej
 Heroicznemi dryakwiami chore
 Przesadzić ciało, niż oddać je śmierci
 Na pewną pastwę: wyrwijcie od razu
 Ten język paszczy pospólstwa, nie dajcie
 Im lizać miodu, który jest dlań jadem.
 Uszczerbek waszej powagi przynosi
 Uszczerbek zdrowej loice, odbiera
 Właściwą godność państw u, przyprawiając
 Je o niemożność świadczenia dobrodziejstw
 Wśród złego, które śmie je kontrolować.
Brutus. Dość już powiedział.
Sycyniusz. Mówił jako zdrajca
 I jako zdrajca odpowie.
Koryolan. Nędzniku!
 Przepadnij w wzgardzie! — Na lichoż ludowi
 Ta drań trybunów? od których zależny
 Odmawia wyższej władzy posłuszeństwa?
 W zamęcie buntu obrano ich, w chwili,
 Gdy nie potrzeba, aby mus był prawem.
 Niechże na odwrót w sposobniejszej chwili
 Musi być prawem to, co jest koniecznem,
 I wpływ ich legnie w prochu!