Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/76

Sycyiliusz. Jesteście w punkcie utracenia swobód,
 Marcyusz chce je wam odjąć, ten sam Marcyusz,
 Coście go świeżo zanominowali
 Konsulem.
Meneniusz. Fuj, fuj, fuj! nie jestto gasić,
 Ale rozżarzać pożar.
Pierwszy senator. Burzyć miasto
 I wszystko z ziemią równać.
Sycyniusz. Czemże innem
 Jest miasto, jeśli nie ludem?
Obywatele. To prawda,
 To szczera prawda, lud stanowi miasto!
Brutus. Za zezwoleniem wszystkich zostaliśmy
 Urzędnikami ludu.
Obywatele. Tak, i nadal
 Pozostaniecie nimi.
Meneniusz. Jako tacy
 Powinnibyście także postępować.
Koryolan. Tak postępować jestto siać zniszczenie,
 Z fundamentami równać szczyty gmachów
 I wszystko, co się znakomicie wznosi,
 Grzebać w zwaliskach.
Sycyniusz. Godzien śmierci za to.
Brutus. Albo się mamy utrzymać przy władzy,
 Albo ją mamy utracić. — W imieniu
 Tej części ludu, która nas obrała
 Stróżami swoich praw, dekretujemy
 Marcyusza godnym śmierci.
Sycyniusz. Niech więc będzie
 Zaprowadzony, na Tarpejską skałę
 I z niej zstrącony, w przepaść.
Brutus. Edylowie,
 Weźcie go!
Obywatele. Poddaj się, poddaj, Marcyuszu.
Meneniusz. Posłuchajcie mnie, trybunowie, słowo,
 Nie, tylko słowo.
Edylowie. Cicho, cicho!
Meneniusz. Bądźcie
 Takimi, jak się wydajecie, to jest