Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/80

Sycyniusz. Mówcież, panie, mówcie,
 Ale nie długo, bo nam pilno sprzątnąć
 Ten gad zdradziecki, wypędzić go, grozi
 Niebezpieczeństwem, trzymać go zaś w mieście,
 Grozi nam śmiercią, stanęło więc, że ma
 Zginąć tej nocy.
Meneniusz. Nie dajcie, bogowie,
 Aby nasz sławny Rzym, którego wdzięczność
 Dla zasłużonych dzieci swoich stoi
 W Jowisza nawet księdze zapisana,
 Na wzór wyrodnej matki miał dziś własny
 Płód swój pożerać.
Sycyniusz. On jest chorobliwą
 Narością, którą gwałtem trzeba odciąć.
Meneniusz. O! on jest raczej chorym tylko członkiem,
 Odciąć go zgubnie, uleczyć go łatwo.
 Cóż on tak złego uczynił Rzymowi,
 Żeby aż na śmierć zasłużył? Że wrogów
 Naszych zabijał? Krew, którą utracił,
 (A utracił jej, ręczę, o niejedną
 Uncyę obficiej, niż ją dziś ma), krew ta
 Przelaną była w obronie ojczyzny;
 Ma mu ojczyzna resztę jej odbierać?
 Taki postępek okryłby nas wszystkich,
 Cobyśmy mogli zrobić to i ścierpieć,
 Wieczystem piętnem hańby.
Sycyniusz. Stara piosnka.
Brutus. I na fałszywą nutę. Kiedy dobrze
 Służył ojczyźnie, wtedy go ojczyzna
 Umiała także cenić.
Meneniusz. Kiedy nogę
 Dotknie gangrena, dawne jej usługi
 Przestająż już być cenione?
Brutus. Niczego
 Słuchać nie chcemy — idźcie go poszukać
 W jego mieszkaniu i wywlec go stamtąd,
 Aby się jego zaraźliwy oddech
 Dalej nie rozszedł.
Meneniusz. Jeszcze tylko słowo;
 Słowo, panowie. Ta tygrysia wściekłość,