Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/84

 Czem może jedno drugiem u zaszkodzić
 W czasie pokoju, że je w nim rozdzielasz?
Koryolan. Przestańcie, matko.
Meneniusz. Dobre zapytanie.
Wolunmia. Jeśli na wojnie zgadza się z honorem,
 Wydawać się tem, czem się w gruncie nie jest,
 I k’temu zręczność przyzywać na pomoc:
 Dlaczegożby mniej miało być godziwem,
 Honor z zręcznością spleść w czasie pokoju,
 Kiedy tak wojna jak pokój zarówno
 Obu tych zalet wymaga?
Koryolan. O! matko,
 Dlaczegóż przy tem obstajesz?
Wolumnia. Bo teraz
 Masz się odezwać do ludu nie wedle
 Własnego zdania i poszeptu serca,
 Ale takiem i słowy, które będą
 Języka twego nieprawemi dziećmi;
 Głoskami, które z przekonaniem twojem
 Nie będą nic mieć wspólnego. Nie bardziej
 Ci to ubliży, niż wejście do miasta
 Wskutek uprzejmej odezwy, bez czego
 Nie uniknąłbyś niebezpieczeństw walki
 I krwi rozlewu. Byłabym zaiste
 W sprzeczności z sobą, gdybym się wahała
 Tak honorowo postąpić w potrzebie,
 W którejby los mój i moich najbliższych
 Był narażony. W tej potrzebie teraz
 Jestem ja, żona twa, syn, szlachta, senat —
 A ty ludowi wolisz pokazywać
 Zmarszczone czoło, niż pozorny uśmiech,
 Którymbyś kupić mógł jego przychylność
 I zabezpieczyć tem samem nas wszystkich
 Od nieochybnej ruiny.
Meneniusz. Szlachetna
 Matko Rzymianko! — Pójdź, pójdź z nami; przemów
 Do nich uprzejmie: tym sposobem zdołasz
 Nietylko zakląć złe dziś nam grożące,
 Lecz i odzyskać to, cośmy stracili.