Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/90

Meneniusz. Zważcie następnie, że gdy w jego mowie
 Nie przebija się obywatel, żołnierz
 Stoi przed wami. Nie bierzcie przyszorstkich
 Jego wyrażeń za objaw niechęci,
 Jeno, jak rzekłem, za sposób mówienia,
 Który przystoi żołnierzowi bardziej,
 Niż urażanie się wam.
Kominiusz. Nie inaczej.
Koryolan. Jakiż jest powód, że zostawszy świeżo
 Za wspólną zgodą obrany konsulem,
 Doznaję teraz tak wielkiej obelgi,
 Iż mi tę godność odbieracie?
Sycyniusz. Zanim
 Ci odpowiemy, ty nam odpowiadaj.
Koryolan. Mówcie więc, ani słowa, powinienem.
Sycyniusz. Oskarżamy cię, żeś się kusił odjąć
 Rzymowi jego starodawne prawa,
 I sam zagarnąć despotyczną władzę,
 Dopuściłeś się przez to zdrady ludu.
Koryolan. Co? zdrady?
Meneniusz. Tylko bez gniewu, przyrzekłeś...
Koryolan. Żeby z najgłębszych otchłani piekielnych
 Ognie zionęły na ten lud! Ja zdrajca! —
 Bezwstydny, fałszem przesiąkły trybunie!
 Choćby w twych oczach pięćdziesiąt tysięcy
 Środków zagłady siedziało, w twem ręku
 Tyleż milionów, w kłamliwych twych ustach
 Dwa razy tyle, jeszczebym ci w oczy
 Powiedział: kłamiesz, tak śmiało, jak śmiało
 Zanoszę modły do bogów.
Sycyniusz. Czy słyszysz,
 Ludu?
Obywatele. Na skałę z nim, na skałę z nim!
Sycyniusz. Cicho! Nie mamy potrzeby przywodzić
 Na potępienie go niczego więcej.
 Jego postępki, jego słowa, dosyć
 Świadczą w tej mierze. Widzieliście sami,
 Jak się na waszych targnął urzędników,
 Siłą się oparł prawu. Słyszeliście,
 Jak wam złorzeczył, i tu nawet bluźnił