Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. II.djvu/94

Wolumnia. Niech czarna
 Zaraza spadnie na ten lud i wszystkie
 Warsztaty jego przepadną!
Koryolan. Cóż z tego?
 Będą mnie cenić, gdy mnie mieć nie będą.
 Matko! zbierz w sobie ów duch, za którego
 Wzniosłem natchnieniem mawiałaś mi nieraz,
 Że gdybyś była żoną Herkulesa,
 Byłabyś była część jego prac wzięła
 Na swój rachunek, aby tym sposobem
 Ulżyć mężowi trudów. — Kominiuszu,
 Nie smuć się, bądź zdrów! — Żono moja! matko!
 Żegnam was! jeszcze mi będzie się szczęścić.
 I ty mój stary, wierny Meneniuszu!
 Łzy twoje słońsze są, niż łzy u młodych,
 Mogą ci strawić wzrok. — Dawny mój wodzu
 Widziałem nieraz twoją nieugiętość,
 I tyś był nieraz świadkiem takich rzeczy,
 Na których widok serce mogło stwardnąć,
 Powiedz tym smutnym niewiastom, że szlochać
 Nad nieszczęściami nieuniknionemi,
 Równie jest zdrożnem, jak z nich się naśmiewać.
 Matko! wiesz dobrze, że niebezpieczeństwa
 Moje kończyły się dotychczas zawsze
 Twoją pociechą: ufaj w to i nadal.
 Chociaż sam jeden idę w świat, (jakoby
 Do odludnego legowiska smoka,
 Który do koła szerzy postrach, wszakże
 Bardziej w podaniach, niż w rzeczy istnieje),
 Nie myśl na chwilę, by syn twego łona
 Albo się kusił przejść dane granice,
 Albo się kiedykolwiek dał uwikłać
 W sidła przewrotnych praktyk.
Wolumnia. Drogi synu!
 Gdzież się chcesz udać? Weź z sobą na jaki
 Czas Kominiusza, postanów coś naprzód,
 Zamiast się puszczać na dzikie koleje
 Ślepego trafu.
Koryolan. Bogom się oddaję.