Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. III.djvu/491

dulfa osłabiło tych, a tam tych wzmocniło, wreszcie niezrównane męstwo Faulconbridge’a zastąpiło niedostatki szeregów angielskich. Niespodziany przytem następuje zwrot w umysłach owych lordów, co zawarli ugodę z Delfinem. Przywodzą do nich śmiertelnie rannego hrabiego Melun, który nalega na nich, aby co rychlej wracali do swoich, bo Delfin w jego obecności i z nim razem poprzysiągł, że skoro zwycięży, pościna im głowy. Wstręt ku tak haniebnej niewdzięczności i zdradzie, wzgląd, że w jego żyłach płynie krew angielska, gdyż dziad jego był Anglikiem, oraz przyjaźń dla Huberta, zniewoliła Meluna, by w godzinie śmierci wyjawił im tę tajemnicę i pobudził ich do pogodzenia się z Janem. Jakoż zręczna ta i w samą porę nadarzająca się okoliczność skłania wahających się lordów do opuszczenia szeregów francuskich. Te jednak były zanadto potężnymi, by miały zaniechać dalszych zapasów. Jan uchodzi z swym nielicznym szykiem aż w Swinstead. Tam struty dogorywa w opactwie. Połowa wojsk jego ginie w zalewach linkolnskich.
 Umierającego, a dziwnemi widmami, jakby wyrzutami sumienia, dręczonego Jana, otaczają w ostatniej chwili lordowie, którzy uszli z obozu francuskiego i przywiedli z sobą syna jego i następcę, księcia Henryka. Król im przebacza i umiera. Za wstawieniem się kardynała odstępuje Delfin od dalszej wojny. Wszyscy zaś cisną się do Henryka witając w nim nowego króla i zaprzysięgając mu miłość i wierność.
 Osnowa tragedyi „Króla Jana“ tak się przedstawia w świetle historyi: Godfryd, syn Henryka II. pierwszego króla angielskiego z dynastyi Plantagenetów, utracił życie jeszcze przed śmiercią swego ojca, zostawiając z żony swej Konstancyi, dziedziczki Bretanii, jedynego syna Artura. Po śmierci Henryka II. twórcy państwa angielskiego w 1189 r. wstąpił na tron syn jego Ryszard, zwany później „Lwie serce.“ Niezwłocznie zaręczył on kilkuletniego bratanka Artura z córką Tankreda, króla sycylijskiego. W kontrakcie ślubnym