Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. III.djvu/492

uznaje Artura jako swego dziedzica na przypadek, gdyby sam umarł bez potomstwa. Ostatni żyjący syn Henryka II. Jan, który się często tak przeciw ojcu jak przeciw bratu Ryszardowi buntował, oddawnajuż zdradzał zamiary sięgnięcia po koronę. Gdy więc awanturniczy król Ryszard I. zeszedł z tego świata 6. kwietnia 1199 bezdzietnie, chytry a przebiegły Jan uzyskał od umierającego brata następstwo tronu dla siebie z wykluczeniem Artura.
 Jakoż wkrótce po swem przybyciu do Anglii został koronowanym w Westminsterze. Uznano go także w Normandyi. Lecz z drugiej strony Bretania, Maine, Poitou, Touraine i Anjou oświadczyły się za Arturem, który w Angers ogłoszony został królem angielskim. Ten, jako książę Bretanii, był już lennikiem Franeyi, lecz Konstancja, szukająca potężnego opiekuna swemu synowi, obiecała Filipowi II. królowi francuskiemu, że Artur złoży mu hołd nie tylko za Bretanię, lecz również za inne kraje.
 Już oddawna królowie francuscy pożądliwem spoglądali okiem na posiadłości królów angielskich we Franeyi. Filipowi wydawała się teraz doskonała do tego sposobność. Mając więc Artura w ręku, postanowił niby praw jego dochodzić, a w istocie zapewnie sobie pożądaną zdobycz. Wtargnął do Normandyi i obsadził swemi załogami główne twierdze. Nastąpiła niedołężnie z obu stron prowadzona wojna, która, za wdaniem się kardynała Piotra z Capui, skończyła się pokojem (22. maja 1200 r.), mało zaszczytnym dla obu monarchów. Filip uznał Jana prawym królem angielskim i tak opuszczając sprawę Artura, zmusił go do złożenia hołdu stryjowi za Bretanię. Za to Jan zobowiązał się wypłacić Filipowi 20,000 marek, zezwolił na małżeństwo swej siostrzenicy Blanki, córki Alfonsa, króla Kastylijskiego, z Ludwikiem, synem Filipa. Tajemny artykuł tej umowy między dwoma monarchami czynił Filipa dziedzicem wszystkich posiadłości angielskich we Francyi w razie gdyby Jan umarł bez potomstwa. Konstancya, która powtórnie