Strona:Dzieła Wiliama Szekspira T. III.djvu/493

była wyszła za mąż, za Guy de Thouars, umarła w rok po tym pokoju.
 Jan rozwiódłszy się z Hadwisą, córką hrabiego Glocester, po dwunastoletniem z nią pożyciu poślubił Izabelę, córkę hrabiego Angoulême, zaślubioną z Hugonem hrabią de la Marche i kazał koronować w Westminsterze. Od tego to wypadku zaczynają się kłopoty i cały smutny przebieg rządów króla Jana. Hrabia de la Marche sprzymierzywszy się z wielu możnymi panami, udał się pod opiekę Filipa, a ten chwytając się tej sposobności, zerwał traktat i w połowie 1202 r. zalał swymi hufcami dziedziny Jana. Artur, jako sprzymierzeniec Filipa obiegł zamek Mirabeau, niedaleko od Poitiers, w którym przebywała Eleonora, jego babka, jako rejentka tych prowincyi. Umarła we dwa lata potem 1204 r. Jan dowiedziawszy się o niebezpieczeństwie matki, ruszył na jej ratunek, sprzymierzeńców, rozegnał lub wyciął, a resztę pojmał w niewolę. Między jeńcami znalazł się Artur. Jan kazał go zamknąć pod silną strażą w twierdzy Falaise.
 O pozbyciu się jego gwałtowną śmiercią pisze Holinshed:
 Mówią, że król Jan kazał w Falaise stawić przed siebie Artura i wszelkimi sposobami starał się skłonić go do zerwania przyjaźni i sojuszu z królem francuskim, a do oparcia się na własnym stryju. Ale Artur dał mu dumną i zarozumiałą odpowiedź, nie tylko odrzucając jego żądanie, ale wymagając, aby mu zwrócił królestwo angielskie i wszystkie kraje, które Ryszard posiadał w chwili swego zgonu. Król Jan, obrażony słowy bratanka, kazał go wtrącić do ścisłego więzienia najpierw w Falaise, a następnie w Rouen.
 Wkrótce potem król Jan przybywszy do Anglii kazał się powtórnie koronować w Kanterbury Hubertowi, arcybiskupowi tamtejszemu. Uroczystość ta odbyła się 14. kwietnia. Niebawem, ledwie Jan wrócił do Normandyi, rozniosła się pogłoska, że Artur nie żyje. Nie podpada wątpliwości, że domagał się wolności Artura nie tylko król francuski, ale wielu ba-