stracił wszystkie swe skarby i obłogi. Wypadek ten posłużył autorowi do obrazu, który przedstawia z tą różnicą, że tu jest mowa o nagłym przypływie morza, które często za dawnych czasów czyniło wielkie zalewy na nizkich brzegach tego hrabstwa, i że klęskę tę ponosi Bękart i jego wojsko, a nie Jan.
Po królu Janie, lat 160 historyi angielskiej, zajmują panowania Henryka III., Edwarda I.,II. i III. Najstarszy syn tego ostatniego, sławny książę Czarny, zwycięzca pod Crécy i Poitiers, umarł przed ojcem. Po śmierci więc Edwarda III. wstąpił na tron w 1377 r. wnuk jego, a syn księcia Czarnego, jedenastoletni Ryszard II.
Początki panowania Ryszarda, lubo zachmurzone niepomyślnemi zapasami z Francyą, były dość obiecujące. Ambitny stryj jego, Jan Gaunt, książę Lankaster, który był zyskał wielką przewagę pod koniec rządów przeszłego króla, a którego posądzano, że zamierza przywłaszczyć sobie koronę po śmierci ojca, teraz usunął się, na bok, głosząc swoją uległość i wierność bratankowi. Rokosz socyalny stłumiono, srogą wszędzie wywierając zemstę. Odtąd wszystko zaczyna się zwracać i pochylać. Wichrzy przeciw niemu rodzina, powstają stryjowie, lud szemrze na podatki, można szlachta, odstręczona przez dworaków, odsuwa się od spraw publicznych i knuje spiski. Ryszard tymczasem prowadzi miękkie i wystawne życie. Miłośnik sztuki, zabaw i świetności, otoczywszy się pochlebcami i faworytami, odstręcza od siebie szlachetniejsze żywioły. Raz potulny i łaskawy, to znów des-
