Ta strona została przepisana.
312
ROMEO I JULIA.
Gdy żądasz, Julko, śmierć dla mnie błoga.
Luba pomówmy, jeszcze nie dzionek.
JULIA.
Już, już, uciekaj, ach to skowronek,
Który wywodzi trele fałszywe,
Krzyki nieznośne i przeraźliwe.
Mówią, że śpiew swój dzieli przyjemnie,
Nic, bo cię śpiewem dzieli odemnie:
Mówią skowronek żabki ma oczy,
Bodajby z żabką głos swój zamienił![1]
Kiedy wystrasza z objęć śpiewaniem,
I goni ciebie dnia powitaniem.
Widniéj i widniéj biały dzień toczy,
Zaraz uciekaj.
ROMEO.
Widniéj i widniéj?
Ciemniéj i ciemniéj smutek nas mroczy.
(wchodzi MAMKA.)
MAMKA.
Pani!
JULIA.
Mamko!
MAMKA.
Matka do pani idzie pokoju:
Ranek już, bądźcie ostrożni młodzi.
(Mamka oddala się.)
- ↑ Wtedy byłby wieczór, kiedy żabki krzyczą, a nie ranek, kiedy skowronek śpiewa, a tem samem nie bylibyśmy zmuszeni teraz się rozdzielać. A.C. — Żabka ma piękne oczy, a skowronek brzydkie, co zrodziło u pospólstwa mniemanie, jakoby skowronek z żabką pomieniał się na oczy. Warburton.
