Strona:Dzieła dramatyczne Williama Shakespeare T. 12.djvu/262

—   252   —

Pajac.  To musi być jakiś wielki dworski urzędnik.
Pasterz.  Ubiór ma bogaty, ale nie bardzo przystojnie go nosi.
Pajac.  Tem większy pan, im dziwaczniejszy; wielki człowiek, wierzaj; poznaję to po sposobie, w jaki dłubie zęby.
Autol.  To zawiniątko, co w niem? mów natychmiast! Co w tej szkatułce?
Pasterz.  Panie, w tem zawiniątku i w tej szkatułce są sekreta, o których nikt wiedzieć nie może prócz króla, a wiedzieć o nich będzie za godzinę, byłem otrzymał pozwolenie.
Autol.  Staruszku, stracona twoja praca.
Pasterz.  Dlaczego, panie?
Autol.  Króla niema w zamku. Poszedł na pokład nowego okrętu dla rozpędzenia melancholii i przewietrzenia się; bo jeśliś zdolny do rzeczy poważnych, trzeba ci wiedzieć, że król przepełniony jest żalem.
Pasterz.  Tak powiadają, panie; a to z powodu syna, który chciał się ożenić z córką pasterza.
Autol.  Jeśli ten pasterz jeszcze nie w dybach, radzę mu, niech ucieka. Męki, które go czekają, tortury, które będzie musiał wytrzymać, połamałyby grzbiet człowieka, a serce potwory.
Pajac.  Czy tak myślisz, panie?
Autol.  Nietylko on sam będzie cierpiał, co najcięższego dowcip ludzi, a najstraszniejszego zemsta wymyślić są w stanie, ale i wszyscy jego krewni, choćby w pięćdziesiątym stopniu, wszyscy przejdą przez ręce katowskie. Smutna to rzecz, ale konieczna. Stary łotr, świstacz za owcami, podły baraniarz, prowadzić córkę do takich honorów! Niektórzy powiadają, że będzie ukamienowany; ale to śmierć za łagodna dla niego, mojem zdaniem. Ciągnąć tron nasz do owczarni! Wszystkie śmierci za mało! najstraszniejsza za łagodna!
Pajac.  Czy staruszek ten ma syna? Czy słyszałeś co o tem, jaśnie panie?
Autol.   Ma syna, który będzie żywcem ze skóry odarty, potem wysmarowany miodem i postawiony przy osiem