ślają, tworzą, nawet w rozmowie są fantazyi i twórczości pełni, a język ich przybiera formy śmiałe, zuchwałe, niekiedy szczęśliwe, zawsze niezwykłe, pod wodzą kaprysów i skoków improwizacyi awanturniczej, uniesienie, blask ich słowa dziwny, dziwne jego skoki i przeloty wiążą z sobą myśli odległe, pożerają przestrzenie, przechodzą z patos do śmiechu, z gwałtowności do słodyczy“.
Na najwyższym szczeblu swej sławy, Szekspir niejednokrotnie, wedle podań, miał grywać przed królową Elżbietą i jej dworem, a był u królowej w łaskach. Szczególniej typ Falstaffa tak się jej miał podobać, iż zażądała, aby go powtórnie w innej sztuce zakochanym przedstawił. Ta wola królowej miała podać myśl do Wesołych kobiet z Windsoru. Królowa Elżbieta lubiła przedstawienia sceniczne, a że otoczenie zawsze naśladuje panujących i gusta ich przejmuje, zajmowali się niemi i dworscy, co się do rozkwitania teatru wielce przyczyniało. Mimo despotycznego i okrutnego charakteru Elżbiety, powodzenie jej i potęga, jaką państwo za panowania tego nabyło, czyniły popularną królowę. Szekspir z innemi dzielił uwielbienie dla swej monarchini, czego dowodem jest ów znany ustęp w Śnie nocy letniej:
W marcu roku 1603 zmarła królowa Elżbieta, a na tron wstąpił Jakób I. Dawniejsze towarzystwo lorda kanclerza otrzymało pozwolenie przybrania tytułu: „Sług królewskich“ (Tha King’s Servants), co wychodzi na dzisiejszych artystów nadwornych J. Kr. Mości. Nadany im przywilej obejmował wszelkiego rodzaju dramatyczne utwory, jakie naówczas grywano: komedye, tragedye, historye, „Enterludes, Morals, Pastorals, Stage Plays.“ William Szekspir imiennie jest przytoczony w przywileju razem z Laurence Fletcher’em. Wkrótce po otrzymaniu patentu, zaraźliwa choroba (mór) panująca w Londynie, zmusiła artystów na dłuższy czas się oddalić ze stolicy. Aktorowie rozbiegli się po prowinycach i za granicę.
