Strona:Dzieła dramatyczne Williama Shakespeare T. 3.djvu/162

AKT DRUGI.

SCENA I.

Londyn. Sala w pałacu.

(Wchodzi król Edward, słaby i prowadzony, królowa Elżbieta, Dorset, Rivers, Hastings, Buckingham, Grey i inni).

Król Edw.  Uczciwej dziennej dokonałem pracy;
W tej świętej zgodzie dotrwajcie, panowie.
Ja codzień posła wyglądam od Pana,
Który mnie z ziemskich wybawi kłopotów.
Spokojniej dusza ma ku niebu wzięci,
Gdym wrócił pokój wśród moich przyjaciół.
Riversie, podaj rękę Hastingsowi;
Przysiężcie odtąd wieczną sobie miłość.
Rivers.  Bóg widzi, z duszy nienawiść wyganiam,
I ręką szczerą przyjaźń pieczętuję.
Hastings.  Tak szczęść mi, Bożo, jak szczerze przysięgam.
Król Edw.  Strzeżcie się fałszem króla oszukiwać,
Albo król królów skarci wasze kłamstwo,
I wzajem zgubą będziecie dla siebie.
Hastings.  Niech zginę, jeśli fałszywie przysięgam.
Rivers.  I ja, jeżeli nie kocham Hastingsa.
Król Edw.  Nie jesteś, pani, w sprawie tej bez winy,
Ni ty, Dorsecie, ni ty, Buckinghamie,
Wzajemną niechęć w sercach karmiliście.
Odtąd z Hastingsem żyj w przyjaźni, żono,
Daj mu twą rękę do pocałowania,
A bez obłudy niech pokój ten będzie.
Elżbieta.  Starą nienawiść zacieram w pamięci,
Tak mi dopomóż Boże i mym dzieciom!
Król Edw.  Teraz, Dorsecie, pocałuj Hastingsa.
Lordzie, bądź odtąd jego przyjacielem.
Dorset.  Przysięgam, zgoda będzie ta z mej strony
Niepogwałconą.
Hastings.   Ja przysięgam z mojej (całuje Dorseta).