Petruchio. Któż nie wie, gdzie swe żądło osa chowa?
W ogonie.
Katarz. Pleciesz, w języku.
Petruchio. A czyim?
Katarz. Twoim, jeżeli mówisz o ogonie.
A teraz żegnam.
Petruchio (zatrzymując ją). Nie, nie, moja Kasiu,
Wierzaj mi, jestem szlachcic.
Katarz. Zobaczymy (uderza go).
Petruchio. Raz jeszcze spróbuj, a oddam ci z lichwą.
Katarz. Gdybyś to zrobił, twójbyś herb utracił.
Gdy mnie uderzysz, nie jesteś szlachcicem,
A kto nie szlachcic, ten i herbu nie ma.
Petruchio. Kasia heraldyk? o, wpisz mnie w twój herbarz!
Katarz. A jaki herb twój? grzebieniasty kogut?
Petruchio. I bez grzebienia, bądź tylko mą kurą.
Katarz. Nie, nie, nie będę, bo piejesz jak kapłon.
Petruchio. Dość tego, Kasiu, przestań być już kwaśną.
Katarz. To w mej naturze, gdy widzę kwasówkę.
Petruchio. Nie bądź więc kwaśną, niema tu kwasówki.
Katarz. Jest na nieszczęście.
Petruchio. A więc mi ją pokaż!
Katarz. Nie mam zwierciadła.
Petruchio. Myślisz o mej twarzy?
Katarz. Jak na młodego, dobra to odpowiedź.
Petruchio. Widzę, że jestem za młody dla ciebie.
Katarz. A przecie zwiędły.
Petruchio. Przez zbytnie kłopoty.
Katarz. To z wszystkich moich kłopotów najmniejszy.
Petruchio. Tak mi się, Kasiu, nie potrafisz wymknąć.
Katarz. Puść mnie, lub wkrótce tego pożałujesz.
Petruchio. Nigdy! Kobiety słodszej nie widziałem;
Mówiono, żeś jest zła, dzika, ponura,
Dziś widzę, że to czarna była potwarz,
Boś jest wesoła, zabawna, uprzejma,
Powolna w mowie, wonna jak kwiat w maju,
Niezdolna zmarszczyć czoła, krzywo patrzyć,
