Strona:E.L.Bulwer - Ostatnie dni Pompei (1926).djvu/36

Rozmowa rwała się. Glaukus pożegnał rychło panią domu i odszedł. Wówczas kapłan zbliżył się do Jony i rzekł z ową słodyczą, którą potrafił pokrywać chytrość i srogość swego charakteru:
 — Wiesz, żem nigdy nie krępował twojej swobody, moja wychowanico. Rad jestem, że roztaczasz rozmową uroki Aspazji, błyszcząc zarazem cnotą. Ale... bacz, aby złośliwość nie zaszkodziła twej sławie. Zaklinam cię, Jono!
 — Co chcesz rzec przez to? — spytała z trwogą.
 — Wolno-ż mi być po przyjacielsku szczerym?
 — Proszę o to!
 — Jak zabrałaś znajomość z tym... Glaukiem? — wlepił w nią oczy.
 — Przedstawiony mi został, jako rodak mego ojca. Znam go tylko od dni ośmiu. Co znaczą jednak te pytania?
 — Nikczemny potwarca!
 Przerażona żądała wyjaśnień. Po udanem drożeniu się napozór wybuchnął oburzeniem:
 — A zatem wiedz, że ten rozpustnik, który otacza się rozpustnikami, chełpił się w kąpielach publicznych znajomością z tobą i twierdził, że korzystał z twej miłości.
 — To niepodobieństwo! Któż to mówił?
 — Nie będę zdradzał imion. Niech ci wystarczy, że doznałem oburzenia, słysząc twe imię, podawane z ust od ust, jak imię tancerki. Dlatego przyszedłem tu, aby cię ostrzedz przed tym niegodziwcem. Rozumiesz teraz, żem musiał być względem niego niegrzeczny.
 Była blada, jak płótno.
 — Ale mam nadzieję, że obelga, pochodząca z ust człowieka, pogardzanego za rozpustne życie i nie cieszącego się ufnością ludzi uczciwych, nie mo-