Strona:E.L.Bulwer - Ostatnie dni Pompei (1926).djvu/49

przysięga dla takich kapłanów, jak ty. Łamiesz ją zwyczajnie.
 — Ta jest wcale inną! — wzdrygnął się Kalenus. Mój pan jest wielkim czarnoksiężnikiem; zwąchałby zaraz, żem się wygadał, a on potrafi mścić się i karać.
 W tej chwili za drzwiami dał się słyszeć szelest. Ktoś poomacku szukał klamki. Kapłan zakrył głowę kapturem.
 — To nic — rzekł Burbo — to niewidma.
 Weszła Nidja. Burbo powitał ją przyjaźnie.
 — Nie wyspałaś się tej nocy, dziecko. Jesteś blada.
 Znużona przysiadła, nie odpowiadając. Niecierpliwie biła nóżką w podłogę. Wreszcie wybuchnęła:
 — Panie! możesz mnie bić... grozić mi śmiercią, a więcej nie pójdę w to miejsce bezecne.
 — Głupia! to cię zaniosą, czysta westalko! — zaśmiał się szorstko Burbo.
 — Wzburzę miasto krzykiem.
 — Zawiążę ci usta.
 — Odwołam się do władz! — powstała.
 — Pamiętaj o przysiędze wobec bogów! — rozległ się grobowy głos Kalenusa.
 Na ten głos niewidoma zadrżała. „O, ja nieszczęsna!” — zawołała, zalawszy się łzami.
 Weszła Stratonika. „Coś uczynił, łotrze, mej niewolnicy? — zwróciła się do męża.
 — Spytaj raczej twej niewolnicy, stara czarownico, czemu chce psuć nam interes?
 — Przełam jej upór, a usłyszysz tę muzykę! — rzekł kapłan, pobrzękując w worku pieniędzmi.
 Nidja upadła Stratonice do nóg:
 — Służyłam wam wiernie, matko. Ale za co strącacie mnie w przepaść tej hańby? Gotowam żebrać dla was, być posłuszną we wszystkiem. Ale nie zmuszajcie mnie, nieubłagani, do obecności na tych