Strona:E.L.Bulwer - Ostatnie dni Pompei (1926).djvu/96

nym jej stołku, poczem na znak pani niewolnice oddaliły się. Julja po chwili wahania rzuciła pytanie:
 — Służysz u Neapolitanki, Jony?
 — Jestem przy niej często.
 — Czy ona... jest bardzo piękna?
 — Nie wiem.
 — Ale masz uszy. Co mówią niewolnice?
 — Sławią jej piękność.
 Nidja zniewolona była opisać Jonę szczegółowo według opisu niewolnic, choć zdziwiona była ciekawością Julii.
 — A Glaukusowi... podoba się Jona?
 — Tak sądzę, ponieważ chce się z nią ożenić.
 Niewidoma nie widziała, jak zamigotały gniewnie oczy Julji i zafalowała pierś. Była w tem jakoby obrażona duma.
 — Jesteś z Tessalji, krainy uroków, czarów i talizmanów — ozwała się po chwili. Czy nie znasz jakiego napoju miłości? Dałabym ci tyle złota, że okupiłabyś niem wolność.
 Nidja wstała. Rzekła głosem drżącym:
 — Młoda, bogata i piękna Julja szydzi ze swojej sługi. Czyż nie posiada w sobie samej wystarczających czarów?
 — Dla wszystkich, prócz dla... jednego.
 — A tym jest...?
 — Nie Glaukus! — odpowiedziała Julja z takiem mistrzostwem udania, że zwiedziona Nidja odetchnęła lżej. Wezwałem cię, bo zdawało mi się, że... Jona nie jest tak piękną, jak mówią, i że... opętała Glaukusa z pomocą lubczyku. Szkoda, że nie znasz żadnego czarownika z Tessalji, który zna talizmany miłości.
 — Jest w Pompei czarnoksiężnik, potężniejszy od moich ziomków. Arbaces z Egiptu. Myślę że on wszystko może... że zna czary miłości. Ale jest teraz chory i dom jego jest niebezpieczny.