Strona:E.L.Bulwer - Ostatnie dni Pompei (1926).djvu/99

 — Rada nieskuteczna wobec zaślepionego miłością dla innej.
 — Dowiedz się, piękna nieznajoma, że miłosne napoje nie znajdą się w liczbie owoców mej pracy i wiedzy.
 — W takim razie przyjmij moje pożegnanie! — cofała się ku drzwiom.
 — Wstrzymaj się! — zawołał, ulegając jej powabowi — może potrafię ci pomódz, jeżeli okażesz mi otwartość. Czy jesteś niezamężną, jak wskazuje twój ubiór?
 — Tak jest.
 — Chcesz uwieść bogatego kochanka?
 — Jestem bogatsza od tego, który mną wzgardził.
 — I możesz kochać tego, który odrzucił... ciebie?!
 — Nie wiem, czy go kocham, czy nienawidzę. Chcę go widzieć u stóp swoich!
 — Duma godna kobiety. Zawierz mi jego imię.
 — Nie zdradź mnie. Jest to pewien szlachetny Ateńczyk, zamieszkały w Pompei i cieszący się sławą piękności u kobiet.
 — Glauk! — wykrzyknął.
 — Tak, zgadłeś jego imię, czarnoksiężniku.
 Zapadł w milczenie. Coś ważył w myślach.
 — Młoda dziewico! — ozwał się do oczekującej z natężeniem — prośba twoja wzruszyła mnie i chcę ci pomódz. Sam nie trudnię się temi fraszkami, lecz znam kogoś... U stop Wezwujusza, mniej niż o milę od miasta, mieszka czarownica, która zbiera na nowiu pod złowieszczą rosą zioła, mogące sokiem więzić miłość na zawsze. Udaj się do niej i rzeknij, że przysyła cię Arbaces.
 — Jest to droga zbyt odległa i niebezpieczna dla młodej dziewczyny samej. A dodrej sławy swojej nie chcę powierzyć nieznajomym przewodnikom.