Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 01.djvu/184

 — Jakże miewają się skrzypce pana dobrodzieja? — rzekł profesor swobodnie, biorąc za ręce konsyliarza.
 Twarz Crespela zajaśniała natychmiast i energicznym głosem powiedział:
 — Cudownie! dziś zacząłem rozbierać na kawałki te doskonałe skrzypce Amatiego, o których panu mówiłem, a które szczęśliwym trafem wpadły w moje ręce. Mam nadzieję, że Antonia ostatecznie rozłoży je bardzo starannie.
 — Antonia to dobra dziewczyna — rzekł profesor.
 — Tak, niewątpliwie — odrzekł radca, odwróciwszy się nagle — i skoczył ku drzwiom.
 Widziałem w lustrze, że łzy świeciły mu w oczach.
 Skoro tylko wyszedł, prosiłem profesora, aby mię objaśnił, jaki jest stosunek między radcą, skrzypcami a Antonią.
 — Ah, —- odparł radca — to człowiek osobliwy i robi skrzypce w sposób nader szczególny i zabawny.
 — Robi skrzypce?
 — Tak jest. I, jak mówią znawcy, są to skrzypce najdoskonalsze, jakie można teraz znaleść. Niegdyś, gdy mu się udało