Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 01.djvu/188

wadził ze sobą młodą pannę nadzwyczajnej piękności; miała na imię Antonia, i śpiewała cudownie. Przybył z nią młodzieniec, który, zdaje się, czuł dla niej głęboki sentyment — i mógł być jej narzeczonym; ale radca go zmusił do rychłego odjazdu.
 Stosunek radcy do Antonii — mówił dalej profesor — jest aż do dziś osnuty głęboką tajemnicą. Ale rzeczą jest pewną, że Crespel wobec tej biednej dziewczyny uprawia straszliwą tyranię; ukrywa ją, jak doktór Bartolo krył swą wychowankę. Zaledwie jej pozwoli wyjrzeć przez okno. Jeżeli, ulegając ciągłym nagabywaniom, wprowadza ją do jakiego salonu, nieustannie ją śledzi argusowem okiem i nie znosi, aby wobec niej zagrano najmniejszy akord muzyczny, a tembardziej nie dopuści, aby śpiewała. Nie może też śpiewać w swoim domu, a melodye, jakie słyszeliśmy owej nocy pamiętnej, a których całe miasto nigdy nie zapomni, pozostały śród słuchaczów, jako cudowna tradycya; i ci nawet, którzy nie byli na tym koncercie, mówią, gdy jaka śpiewaczka u nas wystąpi: „Wszystko to nic. Tylko Antonia umie śpiewać“.