Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 01.djvu/225

miał na sobie haftowany surdut o długich połach, czarne aksamitne rajtuzy i małą srebrną szpadkę. Starannie znów zapiął płaszcz.
 — Czemuż to pan mię pytał, czy jestem Berlińczykiem?
 — Bo w takim razie musiałbym pana w tej chwili opuścić.
 — To brzmi zagadkowo.
 — Bynajmniej, skoro tylko panu powiem, że ja — no, że ja jestem kompozytorem.
 — Wciąż jeszcze nie odgaduję znaczenia słów pańskich.
 — A więc proszę mi wybaczyć mój poprzedni okrzyk. Widzę, że się pan nic nie rozumie na Berlinie i Berlińczykach.
 Powstał i kilkakrotnie żywo przeszedł się po pokoju tam i z powrotem; poczem się przybliżył do okna i ledwie dosłyszalnie zaczął śpiewać chór kapłanek z Ifigenii w Taurydzie, przyczem uderzał w szybę przy wyjściu tutti. W zdumieniu uważałem, że w pewien zgoła swoisty sposób oddawał niektóre melodye, co mię uderzały tu siłą i nowością. Nie przeszkadzałem mu wcale; skończył i wrócił na swoje krzesło. Opanowany szczegól-