Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 01.djvu/230

łem na jego powrót: postanowiłem tedy wrócić do miasta.
 Byłem już w pobliżu bramy Brandenburskiej, gdy ujrzałem nadchodzącą w mroku długą postać — i wnet rozpoznałem swego dziwaka.
 — Czemuż to mię pan tak nagle opuścił?
 — Było zbyt gorąco — i już dzwonił Eufon.
 — Nie rozumiem pana.
 — Tem lepiej.
 — Tem gorzej, gdyż chciałbym wielce rozumieć pana w całości.
 — Czy pan nic nie słyszy?
 — Nic.
 — To już przeszło. — Idźmy dalej. W gruncie nie zbyt lubię towarzystwo. Ale — pan nie jest kompozytorem — pan nie jest Berlińczykiem.
 — Nie mogę zrozumieć, co pan czuje przeciw Berlińczykom. Tu, gdzie sztuka takiej czci doznaje i w tak wysokiej mierze jest uprawiana, dobrze czuć by się powinien człowiek pańskiego ducha artystycznego.
 — Myli się pan. Ku udręce swej skaza-