Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 01.djvu/68

dwie jej ręce i przyciskając do piersi, zawołała:
 — Kochana baronowo, Serafinko droga! teraz ty musisz zaśpiewać.
 Baronowa na to:
 — Co też ty mówisz Adelajdo, jakżebym śmiała występować z moim biednym głosem, obok naszego wirtuoza?
 Jakże cudnie wyglądała, podobna do miłego wstydzącego się dziecka, gdy ze wzrokiem spuszczonym, zarumieniona, walczyła między ochotą a obawą. Łatwo się domyśleć, jak ją błagałem, i gdy wspomniała o ludowych piosenkach kurlandzkich, dopóty prosiłem, aż zaczęła dobierać tony na fortepianie, szukając niby przygrywki. Chciałem jej miejsca ustąpić przy fortepianie, ale nie pozwoliła upewniając mnie, że ani jednego akordu wziąć nie potrafi, dlatego też lęka się, że głos jej bez akompaniamentu wyda się słaby i niepewny. I zaczęła miłym, wdzięcznym głosem śpiewać jakąś piosenkę, której prosta melodya tak właściwa owym pieśniom ludowym, co tak z głębi serca płyną, iż w jasnym ich blasku, który nas olśniewa, uznać musimy wyższą poetyczną naszą