Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 01.djvu/72

minął żaden wieczór, żeby nie przyszedł do mnie tajemny poseł od panny Adelajdy, który mnie wzywał do Serafiny. Tak się już potem złożyło, że rozmowa przeplatała muzykę. Panna Adelajda nie była już zbyt młodziutka, aby się okazywać tak naiwną i roztargnioną. Wyrywała się zwykle z jakim wesołym konceptem wtedy właśnie, kiedyśmy się z Serafiną zagłębiali w sentymentalne przeczucia i nieokreślone marzenia. Z wielu szczegółów mogłem poznać, że baronowę trapi jakiś wewnętrzny niepokój, który zauważyłem w jej usposobieniu, gdy ją poraz pierwszy zobaczyłem, teraz wpływ zamkowego upiora nagle mi się wyjaśnił. Ileż to razy chciałem Serafinie powiedzieć, jak mnie przeraził niewidzialny wróg, jak go dziadek mój wypędził zapewne nazawsze, ale krępował mnie samego jakiś przestrach, ile razy chciałem otworzyć usta.
 Pewnego dnia nie było baronowej przy stole na obiedzie. Mówiono, że jest chora i z pokoju wychodzić nie może. Z troskliwością pytano barona, czy choroba jest niebezpieczna? Ten uśmiechnął się ponuro, jakby z szyderstwem, i rzekł:
 — Nic strasznego, nabawił ją lekkiego