Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 01.djvu/91

 Dziadek nagle powstał i zawołał głośno:
 — Franciszku, czy to ty jesteś?
 — Tak, łaskawy panie justycyaryuszu, — odpowiedział stary za drzwiami.
 — Franciszku — mówił dalej dziadek — zapalcie trochę ognia na kominie, i jeśli można, przygotujcie parę filiżanek dobrej herbaty. Dyabelnie zimno, — zwrócił do mnie mowę, — a przy kominku wybornie możemy sobie pogawędzić.
 Dziadek drzwi otworzył, poszedłem za nim machinalnie.
 — Co tam się dzieje na dole? — zapytał znowu.
 — E, — odpowiedział Franciszek — nic ważnego nie było, jaśnie pani baronowa znów jest zdrowiuteńka; miała jakiś sen nieprzyjemny, od którego dostała lekkiego napadu mdłości.
 Byłbym wykrzyknął z radości, gdyby mnie nie powstrzymał surowy wzrok dziadka.
 — Tak, — mówił stary dalej — w gruncie rzeczy byłoby lepiej, gdybyśmy jeszcze parę godzinek przespali.
 — Bądźcie tylko tak dobrzy, Franciszku, nie zapomnijcie o herbacie.