Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 02.djvu/121

jego stary kolega, tak poplamiony farbami, wpadł mu w ramiona.
 — Co za twarz! — zawołał. — Co ci się stało?
 Sekretarz, zdumiony jeszcze tylu zdarzeniami, opowiedział mu w przerywanych słowach, jak go potraktowała Albertyna i jak go obraził Edmund.
 Radca, zasmucony i rozdraźniony, wziął go za rękę, wprowadził go z powrotem do pokoju Albertyny i zawołał do córki:
 — Cóż to ja słyszę? czego się dowiaduję? W takiż to sposób traktuje się narzeczonego?
 — Narzeczonego!? — zawołała przerażona panna.
 — A więc tak, twego narzeczonego — mówił dalej radca. — Nie wiem dlaczego zdajesz się tak wzburzona sprawą, którą ja zdecydowałem od dawna. Mój stary przyjaciel jest twoim narzeczonym i za parę tygodni odprawimy wesoło twoje zaślubiny.
 — Nigdy! — zawołała Albertyna. — Nigdy nie wyjdę za pana sekretarza tajnego! Jakże mogłabym kochać tego starca?