Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 02.djvu/123

puści jej nigdy, choćby miał za to życiem zapłacić.
 — Dobrze — powiedział radca z goryczą, — dobrze, mój paniczu, teraz wiem, skąd wypływała twoja bezinteresowność. Chciałeś się dostać do mego domu i uwieść moją córkę! Czy sądzisz, że mógłbym oddać swą córkę tak mizernemu nędzarzowi, bazgraczowi?
 Rozdraźniony temi obelgami Edward porwał swoją podpórkę i podniósł do góry, gdy naraz zabrzmiał u drzwi potężny głos Leonarda:
 — Zatrzymaj się, Edmundzie! Żadnych gwałtów! Voswinkel szaleje; oprzytomnieje niedługo.
 Radca, przerażony tem nagłem zjawieniem, odpowiedział z kąta, w którym się ukrył:
 — Nie rozumiem, czego pan tu sobie życzy!
 Sekretarz na widok złotnika, ukrył się za sofą i szeptał, pełny niepokoju:
 — O Boże niebieski! Czuwaj nad sobą, kochany radco! Nic nie mów, stary kolego! Wielki Boże, toż to profesor, to straszliwy inicyator balu na ulicy Szpandawskiej.