Strona:E. T. A. Hoffmann - Powieści fantastyczne 02.djvu/132

 — Jakto, Edmundzie — zawołał złotnik. — Czyż to naprawdę twój projekt?
 — Niewątpliwie — odopwiedział malarz. — Miłość, jaką czuję dla Albertyny, nie zagasiła we mnie zapału do sztuki.
 — Czy możesz mi dać słowo — rzekł Leonard, — że gdy przyrzeczoną ci będzie ręka Albertyny, natychmiast pojechałbyś do Italii?
 — Tak, to jest moje postanowienie i wykonam je, co bądź się stanie.
 — A zatem, — rzekł złotnik wesoło — nabierz odwagi. To postanowienie zapewnia ci narzeczoną. Daję ci słowo, że za parę dni Albertyna będzie ci zaręczoną. Jestem w możności to uczynić, nie wątp o tem.
 Radość i zapał błysły w oczach Edmunda, i złotnik się oddalił, pozostawiając swego młodego przyjaciela w najrozkoszniejszych oczekiwaniach. —
 W oddalonej części parku, sekretarz kancelaryi siedział pod wielkiem drzewem, jak rycerz raniony, który opowiada swe cierpienia niewiernym podmuchom jesieni.
 — O Boże sprawiedliwy! — wołał —